Dingwall

Bedankt voor al jullie gezellige reacties. Het is steeds weer een plezier deze te lezen. Nee Doede, we hebben nog nauwelijks Frans gehoord, dacht dat dat hier veel meer gesproken zou worden. En Henriette, neem maar wat warme kleren mee want vooral 's avonds, 's nachts en 's morgens vroeg is het behoorlijk koud en hebben we de kachel lekker aan in de camper. Ik heb gisteren alvast een verslag gemaakt maar kon dit niet plaatsen omdat het signaal in de camper laag is. Ik zit nu in het kantoortje van de camping en nu gaat het goed. We vertrekken zo op weg naar hopelijk de walvissen Ingrid, we zullen ze je hartelijke groeten doen. Het weer is een stuk beter, lekker zonnetje en veel minder wind. Dus, waarschijnlijk lukt het wel. Volgt onderstaand mijn laatste verslag.
Donderdag 9 september 2009.
Nadat we bij het Whale Interpretive Centre zijn vertrokken kwam een werkelijk spectaculair stuk bergweg. We denken nu dat dat het stuk was wat we dinsdag verwachtten en waardoor de route van toen een beetje tegen viel. In tegenstelling tot dit deel van de route, af en toe zaten we werkelijk ah en oh te roepen en gingen we steep (steil) naar beneden met de meest fantastische vergezichten. Eiso vond het best wel spannend om te rijden, zeker met de harde wind van vandaag erbij. Maar, hij zegt ook dat het begint te wennen. Verder was de route vóór mijn vorige verslag zoals ik al zei: adembenemend. Meerdere keren doken we steil naar beneden met uitzicht op het immens blauw van de Atlantische oceaan. Nog nooit zo'n mooie weg gereden en ik moet eerlijk zeggen, ik durf haast te beweren dat het nog mooier was dan de Rocky Mountains. Het was de combinatie bergen, zee en steile wegen die het zo bijzonder maakte. Ik heb voortdurend foto's gemaakt tijdens het rijden en ik zal er een aantal bij dit verslag plaatsen. Onderweg hebben we nog een stuk van de meest geroemde wandeling van de Cabot Trail gelopen: de Skyline Trail. Maar, voordat je aan het lopen kunt gaan beginnen moet eerst onze big boy geparkeerd worden en ik moet zeggen, dat heeft soms wat voeten in de aarde. Het blijft een klus. Ik sta dan achter de wagen alsof ik een vliegtuig aan het binnenloodsen ben en daarbij zijn onze meningen soms wat verdeeld. Maar, uiteindelijk lukt het gelukkig steeds weer en ben ik best wel trots dat we zo'n gevaarte zonder kleerscheuren op zijn plek hebben kunnen krijgen.
Het duurde nog een aardige tijd voordat we een campground vonden, het werd dus behoorlijk laat voordat we eindelijk geïnstalleerd waren. We vonden een plekje in Dingwall, het meest noordelijke puntje van Cape Breton wat over de weg te bereiken is. Vanaf de camping heb je ook een prachtig uitzicht over de zee. Toen we uiteindelijk de afslag van de campground opdraaiden en het toch nog vrij lang duurde eer we iets zagen en we al begonnen te twijfelen, zagen we het volgende bord: don't be despair, you're almost there. Zo de spijker op zijn kop. Nu gaan we morgen op weg naar Ingonish, in de hoop daar een walvistour te doen. De vioolspelende kapitein schijnt zich daar op te houden, is in elk geval al even niet in Pleasant Bay gesignaleerd. Ook hangt het van de wind af. Als die naar het westen draait, zitten we in de beschutting van land en wordt er waarschijnlijk wel uitgevaren. De weg er naar toe zal in elk geval weer meer dan prachtig worden, meer van hetzelfde wat we vandaag mochten ervaren. Steile afdalingen met uitzichten op de Atlantische oceaan!
Nel en ook Wim, als we hadden geweten dat jullie uitgenodigd hadden willen worden! Inderdaad, plek zat. En lieve collega's, ik mis jullie toch zo, zal blij zijn jullie weer te zien.
Groetjes van Ada en Eiso