Steep old town Lunenburg

21 september 2009.
Eindelijk is de harde wind die nu al dagen achtereen waaide gaan liggen. De mensen hier zeggen dat dit weertype uitzonderlijk is. Het is ook nog niet eerder voorgekomen dat de brug zo lang gesloten is geweest.
Vandaag de langste route tot nu toe gereden: bijna 300 km. We zijn vertrokken uit Parrsboro en hebben eerst het stadje verkend. Ik kwam er te laat achter dat daar ook het Ottawahouse was en aangezien we plannen hadden een flinke ruk te maken hebben we er voor gekozen er niet naar toe te gaan, hoe jammer ook. We wilden naar de Tidal bore en hebben nog een prachtige route gereden langs de Fundy shore. Weer veel bochten, afdalingen, bossen, hier en daar verkleurende bomen en steeds weer bosbessenvelden. Voor de Tidal bore kwamen we helaas te laat, dat blijkt op exact een bepaalde tijd van de vloed te zijn en dat was net een half uur geleden toen we bij het betreffende visitors centre aan kwamen. We hadden pech, alweer! Voor diegenen die niet weten wat de Tidal bore is: de stroming van het binnenkomende water door vloed van de baai gaat over het uitstromende water (de andere kant op dus) van een rivier heen wat enorme golven veroorzaakt en waar men graag over raft. Voor mensen die dit spektakel willen bekijken is daarvoor een speciaal vieuwingpoint even voorbij Truro, maar zoals gezegd, wij waren net te laat. Dat is blijkbaar eens in de 12 uur. Had men ons er niet bij verteld, jammer.
We zijn dus toch op weg gegaan naar Lunenburg en Peggys Cove, puur omdat we er nog tijd voor bleken te hebben en we het toch wel erg leuk vinden dat gedeelte van Nova Scotia nog te zien.
De campground waar we nu staan ligt 3 km. buiten Lunenburg en moesten we kiezen omdat we hier onze was konden doen. Maar het is verder 10x niets, terwijl de andere campground in Lunenburg zelf aan het water ligt met uitzicht op de haven. Men had daar alleen geen laundry.
Morgen gaan we Lunenburg in en gaan we even lekker toerist zijn. Er schijnt een rondrit met paard en wagen te zijn die alle mooie plekjes aan doet en dat gaan wij ook doen. Eiso is moe van het lange rijden en we blijven morgenavond dan ook nog een nacht in Lunenburg, maar dan op de andere campground. Dan gaan we woensdag nog een rit maken naar Peggys Cove, de beroemdste (en dus meest toeristische) vuurtoren van Nova Scotia en dan door naar de KOA campground in Upper Sackville waar we donderdag de camper moeten inleveren. We hebben dan de tijd om in te pakken en schoon te maken.
22 september 2009.
Lunenburg heeft ons om te beginnen de stuipen op het lijf gejaagd. Ons was verteld hoe we moesten rijden om bij de haven te komen, maar het stadje is op een heuvel gebouwd en de straten bleken zo ongelooflijk steil dat het met zo'n grote camper doodeng is om bij de haven te komen. Er was wel een mogelijkheid die minder steil was, maar die straat hebben we nu net gemist. We zagen het net te laat en moesten toen doorrijden, het centrum in.
We hebben inmiddels al wel ervaring met de diepte in duiken, hoewel het nog steeds spannend blijft maar zo'n steile straat omhoog rijden en dan aan het eind nog een dubbele drempel tegenkomen, waardoor je het gevoel krijgt bijna achterover te hangen, dat is het toppunt van vakantiestress. We zaten met samengeknepen billen te hopen dat er niemand aankwam zodat we zouden moeten stoppen, uit angst dat we de dubbele steile drempel niet over zouden komen. Langzaam trok big boy ons omhoog en er moet een engeltje op onze schouder hebben gezeten want gelukkig hoefden we niet te stoppen en konden we veilig het kruispunt oprijden. Pfffffffff! We wisten niet hoe gauw we het stadje uit moesten komen, reden ons eerst nog klem op een parkeerplaats en na veel heen en weer steken konden we het centrum verlaten. We vonden Lunenburg even helemaal niet leuk meer. Uiteindelijk vonden we een parkeerplaats buiten het steile centrum waarvandaan we maar zijn gaan lopen. Mensen nog aan toe, wat waren we blij dat alles goed is gegaan. Gelukkig hadden we verder een heerlijk ontspannen dag, begonnen met een paardenrit door het stadje, een lekkere lunch op de 1e rang (bovenop een terras aan de haven waarvandaan we de Bluenose II zagen uitvaren) en een wandeling met klimmen en dalen door het stadje. Het stadje heeft veel leuke, kleurige houten huizen die teruggaan tot in de 18e eeuw. Van oorsprong waren alle huizen rood, zodat de vissers beter konden zien waar ze waren.
De Bluenose is een replica van een prachtige houten tweemaster, een vissersschoener uit de jaren 20, die achterop de Canadese nickel - 10 cent - staat. Deze schoener heeft veel aan races gedaan en was onverslaanbaar. Tussendoor was de schoener ook het paradepaardje van de vissersvloot van Nova Scotia. Uiteindelijk heeft de oorlog een eind gemaakt aan de races en in 1946 liep de schoener op een rif en zonk. Piet, ik heb een extra folder voor jou meegenomen met alle technische gegevens. Zul je ongetwijfeld in geïnteresseerd zijn. We hebben nog het Knaut-Rhuland House Museum bezocht waar het leven van de 18e eeuw uit Lunenburg in beeld werd gebracht door middel van een compleet ingericht huis in de 18e eeuw stijl. Erg leuk om te zien. Toen hadden we geen zin meer en hebben het visserijmuseum laten zitten. We zijn de campground bovenop de heuvel met zicht op de haven gaan opzoeken waar we lekker een poosje buiten in het zonnetje hebben zitten genieten. Maar niet voordat Eiso op mijn dringende verzoek een paar keien voor de wielen van big boy had gelegd omdat we met onze neus naar voren op de rand van een klif staan en ik daar niet helemaal gerust op ben. Maar, volgens Eiso kan er echt niets gebeuren. Laat dat engeltje maar even blijven zitten!
Morgen gaan we naar Peggys Cove en dat wordt ons laatste reisdoel deze vakantie.
Groetjes van Ada en Eiso