Nog eentje dan
Door: Ada Venema
Blijf op de hoogte en volg Ada
02 Oktober 2015 | Nederland, Vianen
Ik moet er nog een 2e ps aan toevoegen, anders is mijn verslag niet compleet.
Op de laatste middag van onze - je kunt rustig wel zeggen - rimpelloze vakantie heeft de stress toch nog even toegeslagen. We zaten lekker op ons gemak aan het raam op het vliegveld naar alles te kijken wat buiten gebeurde, een beetje te wachten tot Eiso zin had om te lunchen. Toen het 14.00 uur geweest was vond ik het wel tijd worden om eindelijk wat te gaan eten want om 17.00 zouden we vliegen en ik had allang trek. We stonden dan ook op, ik pakte het bagagewagentje waarop onze handbagage lag en we gingen een restaurantje zoeken.
We bestelden wat en terwijl we daarop zaten te wachten miste ik ineens iets: mijn handtas!!!! Nee, niet in het bagagewagentje, ik had hem nog wel express links van mij op de grond gezet omdat ik hem niet op het karretje wilde leggen, wat in het looppad stond. Lekker veilig naast mijn stoel, dacht ik nog. Moet ik alleen straks niet vergeten. Dus wel! Ik sprong op, riep tegen Eiso dat hij bij de spullen moest blijven en ik ben naar het tafeltje aan het raam gerend, in de hoop dat mijn tas daar nog op de grond zou staan. Maar nee hoor, hij stond er niet meer. Ik kon het niet geloven, deed mijn ogen dicht in de hoop dat als ik ze weer open zou doen hij er gewoon zou staan. Natuurlijk niet. En alles zat er in, onze paspoorten, de boarding passen, telefoon, creditcards, noem maar op.
Ik heb meteen twee vrouwen in uniform die langsliepen om hulp gevraagd en zij verwezen mij naar security. Er stond geen tas lang onbeheerd zeiden ze, die wordt meteen door de beveiliging meegenomen. Ik weer terug naar Eiso, gevraagd of hij daar wilde blijven zitten zodat ik actie kon ondernemen. Als een speer naar de beveiliging gelopen onderwijl mijzelf voorhoudend: het komt goed, het komt goed, het komt goed. Bij de beveiliging was een man zo vriendelijk mij te helpen. Hij ging met mij mee naar een rijtje telefoons en belde een speciale afdeling (ik kon zelf natuurlijk niet bellen, mijn telefoon zat in mijn handtas). Daar moest ik uitleggen hoe mijn tas er uit zag en toen begon het lange wachten. Er werd aan de andere kant druk gezocht en ik hoorde steeds maar een muziekje met zo af en toe een vrouwenstem die mij weer iets vroeg. Al met al heb ik daar wel drie kwartier aan de telefoon gestaan met de man van de security naast mij, heel geduldig. Zo af en toe nam hij de telefoon van mij over als ik het niet begreep en eigenlijk moest hij weer aan het werk zei hij maar hij bleef toch bij mij. Echt een engel van geduld. Uiteindelijk vonden ze de tas niet en werd mij gezegd naar de gate te gaan waarvandaan ons vliegtuig zou vertrekken. Daar was men inmiddels op de hoogte van ons probleem en zou personeel van Delta Airlines het overnemen ons verder te helpen. Tijdens het lange wachten aan de telefoon werd ik natuurlijk besprongen door paniek maar ik wilde al die gedachten niet toelaten en bleef alleen maar vasthouden aan de gedachte dat het goed zou komen.
Ik heb de aardige meneer bedankt voor zijn hulp en ben terug gegaan naar Eiso, arme jongen. Die zat daar maar te wachten niet wetend hoe of wat. Ik kon tenminste actie ondernemen, hij moest maar afwachten. Hij stond al op de uitkijk toen ik er aankwam en met mijn armen gaf ik aan dat hij niet gevonden was. ik heb eerst eindelijk mijn jus d'orange opgedronken die daar al een uur op het tafeltje stond - Eiso had het eten afbesteld - ik had een droge mond van de spanning en toen zijn we richting gate gelopen.
En daar kwamen opeens twee mensen in een rood uniform - van Delta Airlines - op ons aflopen met de vraag of wij op zoek waren naar onze tas. Hij had mijn tas in zijn handen en zij onze paspoorten. Oh mensen wat was ik blij, ik werd helemaal emotioneel van opgekropte spanning, ik had mijn tas weer terug. Er was iemand geweest, niet van de beveiliging, die hem had gevonden, heeft er in gekeken natuurlijk, gezien dat we bij gate D06 moesten zjin en heeft mijn tas daar naar toe gebracht. Hoe logisch eigenlijk. Wij gingen er steeds maar van uit dat hij door de beveiliging was meegenomen omdat dat als eerste geopperd werd.
Wat waren wij blij en opgelucht. We zijn als eerste terug gegaan naar de beveiliging om de man die mij zo geduldig heeft geholpen te vertellen dat mijn tas terecht was. Hij was ergens anders bezig maar een collega zou het hem wel vertellen.
Toen konden we eindelijk wat gaan eten, het liep inmiddels tegen half vier en om vier uur moesten we alweer bij de gate zijn. Wat een middag! Gelukkig dat we zo vroeg waren en we voortdurend het gevoel hadden dat we nog wel tijd hadden, wat ons ook wel hielp kalm te blijven.
En zo kwam het allemaal toch nog goed.
De vlucht ging helaas niet echt lekker, in ieder geval stormde het nogal boven de oceaan en hadden we enorm veel last van turbulentie. We werden voortdurend heen en weer geschud, niet fijn. Maar eenmaal boven land ging dat gelukkig weer beter en toen we geland waren, wat ik altijd weer een enorme belevenis vind, stond Fenny ons op te wachten om ons welkom te heten. Wat een lieve verrassing!
Nu even wennen aan een ander ritme. We hebben al twee dagen tot 12.00 uur 's middags geslapen, niet wakker te branden. En 's nachts zit ik beneden, met geen mogelijkheid in slaap te komen. Echt jetlag, het is even niet anders.
Groetjes van Ada en Eiso
Op de laatste middag van onze - je kunt rustig wel zeggen - rimpelloze vakantie heeft de stress toch nog even toegeslagen. We zaten lekker op ons gemak aan het raam op het vliegveld naar alles te kijken wat buiten gebeurde, een beetje te wachten tot Eiso zin had om te lunchen. Toen het 14.00 uur geweest was vond ik het wel tijd worden om eindelijk wat te gaan eten want om 17.00 zouden we vliegen en ik had allang trek. We stonden dan ook op, ik pakte het bagagewagentje waarop onze handbagage lag en we gingen een restaurantje zoeken.
We bestelden wat en terwijl we daarop zaten te wachten miste ik ineens iets: mijn handtas!!!! Nee, niet in het bagagewagentje, ik had hem nog wel express links van mij op de grond gezet omdat ik hem niet op het karretje wilde leggen, wat in het looppad stond. Lekker veilig naast mijn stoel, dacht ik nog. Moet ik alleen straks niet vergeten. Dus wel! Ik sprong op, riep tegen Eiso dat hij bij de spullen moest blijven en ik ben naar het tafeltje aan het raam gerend, in de hoop dat mijn tas daar nog op de grond zou staan. Maar nee hoor, hij stond er niet meer. Ik kon het niet geloven, deed mijn ogen dicht in de hoop dat als ik ze weer open zou doen hij er gewoon zou staan. Natuurlijk niet. En alles zat er in, onze paspoorten, de boarding passen, telefoon, creditcards, noem maar op.
Ik heb meteen twee vrouwen in uniform die langsliepen om hulp gevraagd en zij verwezen mij naar security. Er stond geen tas lang onbeheerd zeiden ze, die wordt meteen door de beveiliging meegenomen. Ik weer terug naar Eiso, gevraagd of hij daar wilde blijven zitten zodat ik actie kon ondernemen. Als een speer naar de beveiliging gelopen onderwijl mijzelf voorhoudend: het komt goed, het komt goed, het komt goed. Bij de beveiliging was een man zo vriendelijk mij te helpen. Hij ging met mij mee naar een rijtje telefoons en belde een speciale afdeling (ik kon zelf natuurlijk niet bellen, mijn telefoon zat in mijn handtas). Daar moest ik uitleggen hoe mijn tas er uit zag en toen begon het lange wachten. Er werd aan de andere kant druk gezocht en ik hoorde steeds maar een muziekje met zo af en toe een vrouwenstem die mij weer iets vroeg. Al met al heb ik daar wel drie kwartier aan de telefoon gestaan met de man van de security naast mij, heel geduldig. Zo af en toe nam hij de telefoon van mij over als ik het niet begreep en eigenlijk moest hij weer aan het werk zei hij maar hij bleef toch bij mij. Echt een engel van geduld. Uiteindelijk vonden ze de tas niet en werd mij gezegd naar de gate te gaan waarvandaan ons vliegtuig zou vertrekken. Daar was men inmiddels op de hoogte van ons probleem en zou personeel van Delta Airlines het overnemen ons verder te helpen. Tijdens het lange wachten aan de telefoon werd ik natuurlijk besprongen door paniek maar ik wilde al die gedachten niet toelaten en bleef alleen maar vasthouden aan de gedachte dat het goed zou komen.
Ik heb de aardige meneer bedankt voor zijn hulp en ben terug gegaan naar Eiso, arme jongen. Die zat daar maar te wachten niet wetend hoe of wat. Ik kon tenminste actie ondernemen, hij moest maar afwachten. Hij stond al op de uitkijk toen ik er aankwam en met mijn armen gaf ik aan dat hij niet gevonden was. ik heb eerst eindelijk mijn jus d'orange opgedronken die daar al een uur op het tafeltje stond - Eiso had het eten afbesteld - ik had een droge mond van de spanning en toen zijn we richting gate gelopen.
En daar kwamen opeens twee mensen in een rood uniform - van Delta Airlines - op ons aflopen met de vraag of wij op zoek waren naar onze tas. Hij had mijn tas in zijn handen en zij onze paspoorten. Oh mensen wat was ik blij, ik werd helemaal emotioneel van opgekropte spanning, ik had mijn tas weer terug. Er was iemand geweest, niet van de beveiliging, die hem had gevonden, heeft er in gekeken natuurlijk, gezien dat we bij gate D06 moesten zjin en heeft mijn tas daar naar toe gebracht. Hoe logisch eigenlijk. Wij gingen er steeds maar van uit dat hij door de beveiliging was meegenomen omdat dat als eerste geopperd werd.
Wat waren wij blij en opgelucht. We zijn als eerste terug gegaan naar de beveiliging om de man die mij zo geduldig heeft geholpen te vertellen dat mijn tas terecht was. Hij was ergens anders bezig maar een collega zou het hem wel vertellen.
Toen konden we eindelijk wat gaan eten, het liep inmiddels tegen half vier en om vier uur moesten we alweer bij de gate zijn. Wat een middag! Gelukkig dat we zo vroeg waren en we voortdurend het gevoel hadden dat we nog wel tijd hadden, wat ons ook wel hielp kalm te blijven.
En zo kwam het allemaal toch nog goed.
De vlucht ging helaas niet echt lekker, in ieder geval stormde het nogal boven de oceaan en hadden we enorm veel last van turbulentie. We werden voortdurend heen en weer geschud, niet fijn. Maar eenmaal boven land ging dat gelukkig weer beter en toen we geland waren, wat ik altijd weer een enorme belevenis vind, stond Fenny ons op te wachten om ons welkom te heten. Wat een lieve verrassing!
Nu even wennen aan een ander ritme. We hebben al twee dagen tot 12.00 uur 's middags geslapen, niet wakker te branden. En 's nachts zit ik beneden, met geen mogelijkheid in slaap te komen. Echt jetlag, het is even niet anders.
Groetjes van Ada en Eiso
-
02 Oktober 2015 - 15:40
Franziska & Klaas :
Lieve Ada en Eiso,
Welkom thuis! Fijn, dat jullie zo een leuke vakantie achter de rug hebben en gezond en wel weer in ons kikkerlandje aangekomen zijn. Maar wat een enerverende laatste uren op het vliegveld zeg! Ik schiet bij het lezen van jullie verhaal al in de stress, laat staan als je het allemaal zelf moet beleven. Wat een geluk, dat uiteindelijk toch alles weer op zijn pootjes terechtgekomen is en de tas inclusief alle papieren weer boven water gekomen is.
Nu wens ik jullie heel veel succes en sterkte met het verwerken van de jetlag. Inderdaad niet fijn, maar ook dat hoort er nu eenmaal bij. Gewoon lekker rustig aandoen de eerste dagen!
Nogmaals heel hartelijk dank, dat we via deze site weer met jullie mochten meereizen! We hebben echt genoten van jullie verhalen en hopen, dat we jullie in de komende maanden nog weer persoonlijk kunnen ontmoeten om lekker bij te kletsen en natuurlijk jullie foto's te bekijken. Maak je echter niet druk, dat heeft geen haast.
Groetjes en tot mails,
Franziska & Klaas -
02 Oktober 2015 - 20:32
Christel:
wat een spannende aflevering!! dank je wel!! ik heb ademloos gelezen!! COOL!! en eind goed al goed.......XXX jammer hoor dat de reisverslagen op zijn nu..... dank voor deze laatste spetterende finale! XX Christel -
02 Oktober 2015 - 22:17
Folkert & Alice:
Wow, wat een belevenissen allemaal. We hebben jullie verhalen met plezier gelezen en genoten van de foto's! Dank voor 'sharing'.
Met hartelijke groet,
Folkert & Alice
-
03 Oktober 2015 - 09:15
Nel:
Pfff, ik zal goed oppassen volgende week naar Alexandrië -
03 Oktober 2015 - 16:17
Wil:
Welkom thuis.
De verslagen hielden ons aardig op de hoogte, alhoewel ik niet altijd tijd gehad heb om ze uitgebreid te lezen.
Ben benieuwd naar de verhalen en de foto's.
Weer lekker thuis in het op dit moment zonnige Vianen.
Groet,
Wil en Irka. -
10 Oktober 2015 - 21:53
Margriet V. Bruinisse-mandersloot:
Tjonge ,tjonge ,wat zal dat een nachtmerry geweest zijn voor jullie dat je tas (met alles erin , ) weg was .
We hebben veel gereisd en ik begrijp goed dat de paniek dan even goed aanwezig is . Maar ---wat heerlijk dat ie weer gevonden is ,kennelijk nog net op tijd om het vliegtuig te halen .ḱ Hoop dat jullie nu wat aan het uitrusten zijn van alle turbelentie .
Bedankt voor alle indrukwekkende verhalen en doe kalm aan !
Tot hoors ,Margriet
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
