Weer thuis

We zijn weer thuis na een lange, vermoeiende reis. Heerlijk om familie weer te zien, in eigen bed geslapen te hebben, vooral je eigen douche, een welkomstbloemetje te vinden, telefoontjes en sms'jes te krijgen en de vertrouwde draad weer op te pakken. Maar niet na nog even verslag van de reis gedaan te hebben, want die is de moeite van het vertellen waard.
In Vancouver begon het al. Ze hebben daar drie gates die ze voor speciale gevallen houden en gescheiden kunnen houden van internationale vluchten en onze vlucht naar Londen viel daar blijkbaar onder. We moesten via Domestic inchecken, alleen, voor ons was dat niet duidelijk en we werden van het kastje naar de muur gestuurd. We mochten niet naar de internationale gates, mochten niet langs de taxfree winkels wat we wel jammer vonden. We moesten namelijk de camper om 11.00 uur inleveren en waren om 12.00 uur al op het vliegveld, terwijl onze vlucht pas om 18.00 uur ging. Wat doe je dan al die tijd. Beetje lopen, zitten, rondhangen, eten etc, niet veel aan dus.
Ook deden ze moeilijk over onze bagage. We hadden de stoeltjes die we gekocht hadden meegenomen, als één pakketje samengebonden. Maar het was één stuks teveel. Er werd ons geadviseerd twee kleine sporttassen, die we als ruimbagage hadden willen meegeven, als handbagage mee te nemen, anders moesten we $ 117,- bijbetalen.
Prima vlucht gehad verder, ik had voor het eerst een slaaptabletje genomen en heb daar toch een paar uur plezier van gehad. Eiso heeft twee films gekeken en af en toe wat gedommeld.
Op Londen Heathrow was het een puinhoop. Alle mensen die voor een transfer daar waren werden als een kudde vee door ontelbare hekken geloodst (het leek de Efteling in hoogseizoen wel) terwijl men rondliep met een bord waarop allerlei voorwerpen geplakt zaten welke je niet mee mocht nemen. Daartoe stond er een grote vuilnisbak en die zat mutjevol. Wij moesten ook al ons drinken weggooien. Verder werd er moeilijk gedaan over onze twee sporttassen als handbagage. We werden door een kattekop weggestuurd en begrepen er eerst helemaal niets van. Bleek dat we opnieuw moesten inchecken en onze handbagage als ruimbagage meegeven. Men mocht ieder maar één stuks handbagage, ik moest dus mijn handtas in mijn rugzak doen. Gelukkig hadden we tijd genoeg, dat was het niet, maar de sfeer was niet prettig. Bij de incheck deden ze nog moeilijker, lippenstift, handcrème etc. mocht ook niet mee in de handbagage, dus aan de balie nog van alles over gedaan in de ruimbagage. Bij het doorlichten van de bagage moesten ook de schoenen uit en werd praktisch iedereen gefouilleerd. Maar toch zag ik dat het systeem, ondanks alle maatregelen, absoluut niet waterdicht is. Degene die achter het scherm zat was voortdurend gezellig in gesprek met collega's en keek vaak weg van het scherm. Ook werd ik bijvoorbeeld nergens gefouilleerd en Eiso wel. Verder hebben ze mijn neusdruppels niet gevonden (ik was verkouden en wilde ze onderweg bij me hebben) die gewoon in mijn handtas zaten.
Eenmaal in het vliegtuig voor het laatste stukje naar Amsterdam kwam er geen eind aan het wachten. Het boarden begon keurig op tijd, maar toen bleek dat door slechte weersomstandigheden er een file was ontstaan van opstijgende vliegtuigen. Men mocht maar mondjesmaat vertrekken en eerst hebben we al drie kwartier aan de pier staan wachten voordat we überhaupt gingen taxiën. Daarna in de rij gestaan om op te stijgen en toen we daar al drie kwartier met draaiende motor stonden zonder ook maar één centimeter op te schuiven zei de captain dat hij zijn motoren ging afzetten. Toen hij eindelijk weer in beweging kwam ging hij weer terug richting gate, want, zei hij, hij was zoveel benzine kwijtgeraakt door het lange wachten, hij wilde geen risico nemen, zeker met dat slechte weer, en ging bijtanken. Duizendmaal excuses en bedankt voor ons geduld etc. maar je kunt je de sfeer voorstellen die ontstond tijdens dat lange wachten. Je zat in je stoel met de riemen om, kon geen kant uit en er werd ook niet geserveerd. Toen we weer terug kwamen bij de gate vloog iedereen dan ook uit de riemen en was er een run op het toilet en begon men met glaasjes water uit te delen. Inmiddels had de vluchtleiding medelijden met ons gekregen vertelde de captain en hoefden we niet nog eens in de rij van wachtende vliegtuigen maar mochten we als eerste opstijgen. Al met al hebben we 2,5 uur in het vliegtuig zitten wachten voordat we de lucht in gingen, wat, toen we eenmaal daadwerkelijk opstegen, gepaard ging met hoerageroep en applaus. Eenmaal in de lucht bleek pas goed het slechte weer. We hadden enorm veel turbulentie, werden keer op keer helemaal heen en weer gesmeten terwijl de captain voortdurend om onweersbuien heen probeerde te vliegen. Daardoor kon de service ook niet goed op gang komen waardoor wij van 13.00 uur 's middags tot aan de landing om 19.00 uur één glaasje water hebben gedronken en pas na 20.30 uur iets konden eten. Op Schiphol duurde het ook nog eens extra lang, we landden op de verste landingsbaan, hij had hulp nodig om bij de gate te komen (zijn elektrische kabel????? was niet lang genoeg) en bij de afhandeling van de bagage kwamen onze stoeltjes er uiteindelijk niet uit. Er bleek van veel mensen de bagage niet meegekomen te zijn. Daar weer veel tijd mee verloren, bleek dat de stoeltjes, omdat het aparte bagage was, op een andere band aan de andere kant van de hal lagen. Al met al kwamen we om half negen pas door de douane heen, terwijl arme Jeroen al vanaf half vijf op Schiphol was. Hij had wel gekeken op het internet maar het toestel werd totdat Jeroen vertrok gewoon om 16.55 uur verwacht. Toen hij er eenmaal was kwam daar steeds een kwartier bij en moest hij dus heel veel geduld hebben. Hij heeft maar een boekje gekocht en zijn tijd lezend doorgebracht.
Grappig detail: achter ons in het vliegtuig bleek een meisje van Travelhome te zitten die ook naar Canada was geweest. Ze was daar voor haar huwelijksreis naar toe gegaan en haar heb ik tijdens de voorbereidingen van onze reis ook diverse keren aan de telefoon gehad. Ze was zo lief om mij haar mobieltje te lenen, zodat ik Jeroen vanuit Londen in het vliegtuig kon bellen over de situatie.
Dit was dan nog even het verslag van een, zoals al gezegd, zeer vermoeiende reis en het is heerlijk nog even niet aan het werk te hoeven, maar lekker te kunnen bijkomen.
Groetjes van Ada en Eiso