Prik, maar niet voor een prikkie
Blijf op de hoogte en volg Ada
30 Augustus 2012 | Nederland, Vianen
Dinsdag 28 augustus 2012
Het is alweer prachtig weer, soms zelfs een beetje te warm. Wat ik niet prettig vind is de airco die bijna overal veel te koud staat.
Op de laatste dag bij Ada en Peter dacht ik even mijn tromboseprik te halen, voorgeschreven door de trombosedienst. Dat kon nog mooi voordat de trein vertrok, dacht ik.
Men had mij verteld dat je gewoon naar een ziekenhuis of laboratorium kon gaan en vragen om een vingerprik waarna zij het resultaat naar de trombosedienst in Nederland moeten faxen. Klinkt simpel maar niets was minder waar. Ik was erg blij dat we nog bij Ada en Peter waren zodat ze mij konden helpen. Aangekomen bij het laboratorium - vind dat maar eens in een vreemde stad - bleek dat ze mij niet zomaar konden prikken, daarvoor moest ik eerst een verwijzing van een arts hebben en daarvoor moest ik een afspraak maken bij een Walkin in clinic.
Na een poos wachten en CAD 80,- lichter kon ik weer terug naar het laboratorium. Inmiddels waren we een halve dag verder en moest ik nog eens CAD 20,- betalen bij het laboratorium. Inmiddels zijn we drie dagen verder en weet ik nog niet de uitslag. In Nederland weet ik dat binnen 10 minuten. Je kunt het weliswaar niet met elkaar vergelijken, de gezondheidszorg hier is gewoon anders geregeld en men kent geen trombosedienst, maar ik zal dit waarschijnlijk nog een paar keer moeten doen en daar heb ik niet zo'n zin in.
We zijn enorm verwend door Ada en Peter, ook onze bezoekjes bij MJ en June en Jeanine en Achmed waren reuze gezellig. Jeanine heeft weer uitgebreid gekookt op onze laatste avond waarbij de hele familie aanwezig was. Het was een ongelooflijk gezellig afscheid.
Die laatste avond in ons appartement zijn we ons nog een ongeluk geschrokken. We konden na al het gezellige geklets nog niet direct gaan slapen en zaten in de zitkamer nog even te lezen, totdat ineens een enorm geraas klonk gevolgd door het gerinkel van brekend glas. Omdat onze toegangsdeur voor de helft van glas was verwachtten wij één of andere enge inbreker binnen te zien staan en ons hart zat in onze keel. De deur bleek gelukkig heel maar ik durfde niet naar buiten te kijken. Tot bleek dat een grote, ingelijste puzzel, die aan de muur in onze slaapkamer hing, naar beneden was gekomen. Finaal kapot en glas all over the place. Gelukkig hing het aan het voeteneind en niet aan het hoofdeind, anders hadden we ons bed vol glas gehad. Waarschijnlijk is het ding door de hoge vochtigheid naar beneden gekomen.
Nu hebben we afscheid van de familie genomen en zijn we weer terug gereden naar Toronto om daar de auto in te leveren en de trein te nemen. Het ging weer heel voorspoedig, precies zoals ik gehoopt had: alles andersom rijden en we vonden de straat waar we de auto moesten inleveren in één keer. Het station was ook prima te vinden, we konden het lopend doen en het inchecken voor de trein ging net als bij een vliegtuig. Eerst je bagage inchecken, je op een bepaalde tijd bij een gate melden waar je je moet inchecken voor de trein en dan een hele poos wachten totdat je aan boord kunt gaan. En daar stond hij, 23 wagons lang, wij zitten in de één na laatste!
En daar zitten we dan, eindelijk! We werden als vorsten verwelkomd, bij iedere wagon stond een steward te wachten. Je kunt de hele dag door drinken, fruit en snacks pakken, alleen alcohol moet betaald worden. We kregen vrij snel al diverse glaasjes champagne met lekkere hapjes geserveerd door heel aardige stewards. Kwam één van de vrouwelijke stewards binnen met een nieuwe fles champage terwijl ze riep: guess who's back?
De slaapcoupé is een beetje krap maar goed te doen, aan alles is gedacht. We moeten alleen nog een beetje wennen aan het lawaai en het geschommel. Ook staat hij regelmatig een poosje stil omdat hij aan een goederentrein voorrang moet geven en die rijden af en aan. Toen ik vannacht wakker lag ben ik andersom op mijn buik naar het raam toe gaan liggen zodat ik naar buiten kon kijken. Het was adembenemend, ik zag een onwaarschijnlijk prachtige sterrenhemel, de grote beer en de poolster, de hemel was bezaaid met sterren en alles leek zo dichtbij. Alhoewel ik de maan niet kon zien, die was waarschijnlijk aan de andere kant van de trein te zien, was het zo goed als volle maan, het was heel helder, dus het landschap was op een mysterieuze manier goed te zien. Ik genoot zo dat ik Eiso wakker heb gemaakt en samen hebben we een hele poos liggen kijken en genieten.
Nu zitten we in één van de Domecars - een rijtuig met een bovenverdieping waar je boven rondom ramen hebt zodat je niets hoeft te missen. We rijden door de uitgestrekte bossen van Ontario en als je denkt dat dat saai is, niets is minder waar. Het ziet er steeds weer anders uit, voortdurend worden de bomen afgewisseld door prachtige meren, we laten ons imponeren door de enorme uitgestrektheid van het prachtige landschap.
Voorlopig genoeg verteld, morgen stappen we uit in Winnipeg, jullie horen daar weer van ons.
Groetjes van Ada en Eiso
Het is alweer prachtig weer, soms zelfs een beetje te warm. Wat ik niet prettig vind is de airco die bijna overal veel te koud staat.
Op de laatste dag bij Ada en Peter dacht ik even mijn tromboseprik te halen, voorgeschreven door de trombosedienst. Dat kon nog mooi voordat de trein vertrok, dacht ik.
Men had mij verteld dat je gewoon naar een ziekenhuis of laboratorium kon gaan en vragen om een vingerprik waarna zij het resultaat naar de trombosedienst in Nederland moeten faxen. Klinkt simpel maar niets was minder waar. Ik was erg blij dat we nog bij Ada en Peter waren zodat ze mij konden helpen. Aangekomen bij het laboratorium - vind dat maar eens in een vreemde stad - bleek dat ze mij niet zomaar konden prikken, daarvoor moest ik eerst een verwijzing van een arts hebben en daarvoor moest ik een afspraak maken bij een Walkin in clinic.
Na een poos wachten en CAD 80,- lichter kon ik weer terug naar het laboratorium. Inmiddels waren we een halve dag verder en moest ik nog eens CAD 20,- betalen bij het laboratorium. Inmiddels zijn we drie dagen verder en weet ik nog niet de uitslag. In Nederland weet ik dat binnen 10 minuten. Je kunt het weliswaar niet met elkaar vergelijken, de gezondheidszorg hier is gewoon anders geregeld en men kent geen trombosedienst, maar ik zal dit waarschijnlijk nog een paar keer moeten doen en daar heb ik niet zo'n zin in.
We zijn enorm verwend door Ada en Peter, ook onze bezoekjes bij MJ en June en Jeanine en Achmed waren reuze gezellig. Jeanine heeft weer uitgebreid gekookt op onze laatste avond waarbij de hele familie aanwezig was. Het was een ongelooflijk gezellig afscheid.
Die laatste avond in ons appartement zijn we ons nog een ongeluk geschrokken. We konden na al het gezellige geklets nog niet direct gaan slapen en zaten in de zitkamer nog even te lezen, totdat ineens een enorm geraas klonk gevolgd door het gerinkel van brekend glas. Omdat onze toegangsdeur voor de helft van glas was verwachtten wij één of andere enge inbreker binnen te zien staan en ons hart zat in onze keel. De deur bleek gelukkig heel maar ik durfde niet naar buiten te kijken. Tot bleek dat een grote, ingelijste puzzel, die aan de muur in onze slaapkamer hing, naar beneden was gekomen. Finaal kapot en glas all over the place. Gelukkig hing het aan het voeteneind en niet aan het hoofdeind, anders hadden we ons bed vol glas gehad. Waarschijnlijk is het ding door de hoge vochtigheid naar beneden gekomen.
Nu hebben we afscheid van de familie genomen en zijn we weer terug gereden naar Toronto om daar de auto in te leveren en de trein te nemen. Het ging weer heel voorspoedig, precies zoals ik gehoopt had: alles andersom rijden en we vonden de straat waar we de auto moesten inleveren in één keer. Het station was ook prima te vinden, we konden het lopend doen en het inchecken voor de trein ging net als bij een vliegtuig. Eerst je bagage inchecken, je op een bepaalde tijd bij een gate melden waar je je moet inchecken voor de trein en dan een hele poos wachten totdat je aan boord kunt gaan. En daar stond hij, 23 wagons lang, wij zitten in de één na laatste!
En daar zitten we dan, eindelijk! We werden als vorsten verwelkomd, bij iedere wagon stond een steward te wachten. Je kunt de hele dag door drinken, fruit en snacks pakken, alleen alcohol moet betaald worden. We kregen vrij snel al diverse glaasjes champagne met lekkere hapjes geserveerd door heel aardige stewards. Kwam één van de vrouwelijke stewards binnen met een nieuwe fles champage terwijl ze riep: guess who's back?
De slaapcoupé is een beetje krap maar goed te doen, aan alles is gedacht. We moeten alleen nog een beetje wennen aan het lawaai en het geschommel. Ook staat hij regelmatig een poosje stil omdat hij aan een goederentrein voorrang moet geven en die rijden af en aan. Toen ik vannacht wakker lag ben ik andersom op mijn buik naar het raam toe gaan liggen zodat ik naar buiten kon kijken. Het was adembenemend, ik zag een onwaarschijnlijk prachtige sterrenhemel, de grote beer en de poolster, de hemel was bezaaid met sterren en alles leek zo dichtbij. Alhoewel ik de maan niet kon zien, die was waarschijnlijk aan de andere kant van de trein te zien, was het zo goed als volle maan, het was heel helder, dus het landschap was op een mysterieuze manier goed te zien. Ik genoot zo dat ik Eiso wakker heb gemaakt en samen hebben we een hele poos liggen kijken en genieten.
Nu zitten we in één van de Domecars - een rijtuig met een bovenverdieping waar je boven rondom ramen hebt zodat je niets hoeft te missen. We rijden door de uitgestrekte bossen van Ontario en als je denkt dat dat saai is, niets is minder waar. Het ziet er steeds weer anders uit, voortdurend worden de bomen afgewisseld door prachtige meren, we laten ons imponeren door de enorme uitgestrektheid van het prachtige landschap.
Voorlopig genoeg verteld, morgen stappen we uit in Winnipeg, jullie horen daar weer van ons.
Groetjes van Ada en Eiso
-
30 Augustus 2012 - 16:29
Doede:
heb gelijk even die dome car gegoogled, prachtig!!!! wat een uitzicht. ik leef mee hoor, wat een luxe met deze trein zeg. Zoals altijd Ada, je beschrijft het zeer levendig, ik ben er bijna echt
bij :-) hoe lang zitten jullie op de trein deze rit ?
groetjes
Doede
-
30 Augustus 2012 - 16:53
Fenny Douma:
Tsja, afgezien van dat prikkie, wat hier gemakkelijk gaat en daar minder, lijkt het erop dat jullie de smaak goed te pakken hebben en inderdaad lekker verwend worden, met lekkers, gastvrijheid, mooie vergezichten en nog meer van dat moois. Het lijkt wel een heel andere wereld en dat is het natuurlijk ook.
Ga zo voort.
liefs
Fenny -
30 Augustus 2012 - 17:19
Ria:
hallo Ada en Eiso,
Het is heel leuk om dit alles te lezen! En geweldig dat jullie hier zo van kunnen genieten, daardoor geniet ik een beetje mee.. ;-)
Ik wens jullie een voorspoedig vervolg van jullie reis!
Lieve groetjes,
Ria en Chris -
30 Augustus 2012 - 19:35
Bea:
Hallo lieve globetrotters,
Gewoon de vervelende dingen uit het raampje gooien en alleen nog maar genieten......! Wat een heerlijkheid je zo laten rijden door een nachtelijk Canada een belevenis die je niet meer zal vergeten en fijn dat jullie dat samen hebben beleefd! Fijn voor Eiso dat hij nu even niet zo n grote camper hoef te besturen. En ja als je in één na denkbaarste coupe zit loop je niet even naar voren om bij de machinist te gaan kijken ;-) .
En Ada ga er gewoon van uit uitslag goed ! Knap dat jullie zo weer terug rijden in zo n vreemde stad jullie krijgen een lintje van mij.....Bea......nee geen trix.
Nog veel plezier en geniet mega mega mega mega gewoon heel veel dus
xxxx -
30 Augustus 2012 - 20:19
Ingrid:
Lieve luitjes,
Met enige bloedperikelen, toch een fantastische reis zo te lezen. Wat lijkt me dat heerlijk die trein en dat uitzicht, het landschap dat met licht en duisternis aan je voorbij trekt en de verwennerij van de drankjes en hapjes. Ben benieuwd hoe de steden waar jullie uit stappen zullen bevallen enwat je daar allemaal te zien krijgt.
Wij gaan waarschijnlijk in september ineens onverwacht naar de USA met mijn moeder ( jawel met haar 90 jaar) , omdat door een interview dat ze heeft gegeven over haar tijd in Jackson Missisippi en New York ( 1942-1946) alles weer is bovengekomen en ze toch nog wel een keertje alles wil terug zien. Wij hebben er ook zin in, ook al moet ik wel even omschakelen.
Heb het fijn samen en tot het volgende bericht.
Veel liefs en dikke pakkerd
Ingrid -
31 Augustus 2012 - 01:34
Peter & Alida:
Wij hebben spijt dat er niet genoeg ruimte in jullie koffers was om ons stiekum mee te nemen....
Fijn dat jullie het zo naar de zin hebben!
Ik ben, na jullie vertrek, de volgende dag naar de walk-in-clinic geweest om zelf het faxnummer te overhandigen. Hoop dat alles in orde komt.
Mijn oogtest is niet goed verlopen en dinsdag krijg ik van de oogarts wel het een en ander te horen.
Groetjes,
Alida & Peter. -
31 Augustus 2012 - 17:28
Yvonne :
lieve luitjes,
haha, echt een ada-aanhef voor het verhaal.....niet leuk zo'n gedoe rond het prikken maar je hebt er wel een bijzondere vakantie-ervaring bij! Wauw, wat een prachtig beeld krijg ik voor ogen als ik je reisbeschrijving zo lees. Die trein zeg, met prachtig uitzicht en totaal verzorgd. Van harte gegund na al de zorgen die je de afgelopen tijd hebt gehad. Kan niet anders dan dat je hiervan goede energie krijgt.
Geniet lekker verder en ik kijk nu al uit naar je volgende verslag.
Liefs,
Yvonne -
31 Augustus 2012 - 19:54
Franziska & Klaas :
Lieve Ada & Eiso,
Ik heb pas vandaag ontdekt, dat jullie weer een nieuw bericht op de weblog hebben staan. Vandaar dat ik pas nu reageer. Wat een geweldig verhaal over jullie eerste ervaringen in de trein. Je vertelt het geheel zo beeldend Ada, dat ik me ineens 20 jaar in de tijd terug waan, toen ik deze treinreis dwars door Canada zelf mocht beleven. Zo te horen is het belevenis 'Canada by train' weinig veranderd in die 20 jaar en nog net zo aantrekkelijk en facinerend als toen.
Jammer, dat dat prikken in Canada zo een gedoe is. Aan de andere kant kun je het ook als unieke ervaring zien, waarbij je weer heel andere aspecten van dit land leert kennen, die de meeste toeristen nooit te zien krijgen. En gelukkig zijn er daarnaast blijkbaar ook genoeg mooie en gezellige momenten, die je deze vervelende ervaring laten vergeten. We wensen je in elk geval heel veel sterkte voor de komende laboratorium-sessies.
Natuurlijk zijn we al heel benieuwd naar jullie volgende belevenissen. Ik ben vooral benieuwd, hoe jullie Winnipeg zal bevallen. Ik ken er helaas alleen het trein en het busstation van, want ik ben er nooit veel langer dan een uur of twee geweest. Ik hoor dus graag, wat ik er allemaal gemist heb.
Uiteraard wensen we jullie een heel leuk vervolg van jullie reis! Geniet ervan!
Groetjes van de enigszins jaloerse,
Franziska & Klaas -
02 September 2012 - 15:57
Piet En Elize:
Een OEROUD gezegde is: SCHERVEN BRENGEN GELUK en dan zijn het er ook nog zoveel geweest!! TOF!!
Dikke knuffel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
